Sekrety włoskiej kuchni

W podróż po tradycji i kulturze Włoch, w tym kulturze jedzenia, zabieram się ostatnio dość często z Eleną Kostioukovitch.

Elena Kostioukovitch w „Sekretach włoskiej kuchni” pisze z podziwem, a ja z równie wielkim podziwem przeczytałam, że: „w odróżnieniu od przedstawicieli wszystkich innych narodów świata, Włoch, mówiąc o jedzeniu, nie ogranicza się do zwykłego wymienienia składników, ale celebruje rytuał. Wypowiada magiczną formułę. Recytuje jak litanię listę ryb nadających się do solenia albo wiosennych ziół, które składają się na bukiet liguryjskiego preboggion.(…) Wypowiadając nazwy różnych potraw, znawca włoskiej kuchni smakuje w wyobraźni całe menu restauracji, od pierwszej do ostatniej pozycji”.

„Sekrety włoskiej kuchni” to wyśmienita publikacja autorki, która już od 20 lat mieszka we Włoszech, a na co dzień zajmuje się promocją kultury rosyjskiej na Zachodzie, prowadzi agencję literacką reprezentującą m.in. Borysa Akunina, tłumaczy też prozę włoskiego pisarza Umberto Eco. Tom został zresztą opatrzony przedmową autora „Imienia róży”, w której sam zauważa, że „być może we Włoszech bardziej niż gdzie indziej poznanie kuchni oznacza poznanie duszy mieszkańców kraju”. Jedzenie to tożsamość, ale też i źródło harmonii i radości.

Publikacja jest piękna (wysmakowane choć w większości czarno-białe fotografie) i opasła, ale przecież i tematyka jest obszerna. Autorka opisała 19 regionów Włoch, przybliżając nie tylko lokalne potrawy, ale też obyczaje i kulturę. Są tu i rozdziały poświęcone pizzy, makaronom i diecie śródziemnomorskiej, a z drugiej strony pojęciu szczęścia, Żydom, totalitaryzmowi i demokracji. Znajdziemy tu dużo dobrych rad, przenikliwych obserwacji i wspomnień. W kulinarnych esejach autorka powołuje się na literaturę i dzieła sztuki.

Smakować w tej książce można wszystko – wyobrażone przez opis potrawy, opisywane z pietyzmem miejsca i historie, czy też bogaty język doprawiony szczyptą humoru. Warto przeżyć z Eleny Kostioukovitch tę podróż. (et)